Gelecekte, tüm eğitim, dünyayı antroposofik bir anlayışla geliştirilmiş bir psikolojiye dayanarak inşa edilmelidir. Günümüzde herkes, eğitimin genel olarak psikolojiye dayanması gerektiğini kabul eder. Geçmişte, örneğin, yaygın Herbartçı pedagoji, eğitim yöntemlerini Herbart’ın psikolojisine dayandırıyordu. Son yüzyıllardan günümüze kadar, gerçekten faydalı bir psikolojinin gelişmesini engelleyen belirli bir etken vardı. Bu, içinde bulunduğumuz Bilinç Ruhu Çağı’nda, insan ruhunu gerçek anlamda kavrayabilecek ruhsal derinliğe ulaşamamış olmamızdan kaynaklanmaktadır. Dördüncü post-Atlantis döneminin bilgisine dayanan psikolojik kavramlar ise günümüzde artık içerikten yoksundur ve ruhu anlama alanında klişeleşmiş hale gelmiştir. Modern bir psikoloji kitabına ya da psikolojiyle ilgili herhangi bir çalışmaya bakarsanız, onun gerçek bir içeriğe sahip olmadığını görürsünüz. Psikologların yalnızca kavramlarla oynadığı izlenimine kapılırsınız. Örneğin, bugün düşünme ya da isteme hakkında kim net kavramlar oluşturabiliyor? Psikolojik ya da pedagojik eserlerde düşünme ya da isteme hakkında tanım üzerine tanım bulabilirsiniz, fakat bu tanımlar size düşünme ya da isteme hakkında gerçek bir fikir vermez. Tarihsel bir zorunluluk nedeniyle, insanlar bireysel insan ruhunu kozmosla ilişkilendirmeyi tamamen ihmal etmiştir. İnsanlar, insan ruhunun kozmosla nasıl bir ilişki içinde olduğunu anlayacak durumda değiller. Bireysel insan varlığının bütün kozmosla ilişkisini görebildiğinizde, insan doğası hakkında bir fikir edinebilirsiniz.
(2) Şimdi genellikle "düşünce" olarak adlandırılan şeye bakalım. Çocuklarda elbette düşünme, hissetme ve isteme yetilerini geliştirmemiz gerekir. Bu nedenle, önce düşünmenin ne olduğuna dair net bir kavram geliştirmeliyiz. Düşüncelerin insanlarda nasıl yaşadığını nesnel bir şekilde gözlemleyen biri, onların imgesel karakterini hemen fark eder. Düşünceler imgesel bir nitelik taşır. Düşünmede varoluşsal bir şey, yani bir düşüncede gerçek bir varlık arayan kişi büyük bir yanılgıya düşer. Düşünceler gerçekten var olsaydı bu ne anlama gelirdi? Hiç şüphesiz, varoluşsal özelliklerimiz vardır. Örneğin, fiziksel bedenimizin bazı özelliklerini ele alalım. (Burada söylediklerim kaba bir yaklaşımdır.) Gözlerimizi, burnumuzu ya da midemizi ele alın; bunların hepsi varoluşsal özelliklerdir. Bu özelliklerin içinde yaşarız, fakat bunlarla düşünemeyiz. Kendi benliğinizin özü bu özelliklerde ifade bulur, onlarla özdeşleşirsiniz. Ancak, düşüncelerin imgesel bir niteliğe sahip olması ve bizimle o kadar bütünleşmemeleri – yani biz onların bir parçası değiliz – bize bir şeyi kavrama olanağı verir. Düşüncelerimiz aslında var değildir, onlar yalnızca imgelerden ibarettir.
İnsanlık gelişiminin önceki döneminin sonunda, varlık ile düşünmenin özdeşleştirilmesiyle büyük bir hata yapılmıştır. “Cogito ergo sum” (Düşünüyorum, öyleyse varım), modern dünya görüşünün en büyük yanılgısıdır. “Cogito”nun (düşünüyorum) tam kapsamı içinde bir “sum” (varım) yoktur, sadece bir “non sum” (yokum) vardır. Bu da demektir ki, bilişime göre ben var değilim, sadece bir imge vardır. Düşünmenin imgesel karakterini incelediğinizde, ona niteliksel bir şekilde odaklanmanız gerekir. Düşüncelerin hareketliliğini görmeniz gerekir. Bir bakıma, varoluşla bir şekilde yankı uyandıran, ama yine de yetersiz bir etkinlik kavramı oluşturmanız gerekir. Ancak, düşünmenin etkinliği içinde yalnızca imgesel bir etkinlik olduğunu kabul etmeliyiz. Bu nedenle, düşünme yoluyla gelişen her şey, imgelerin bir metamorfozudur, yani dönüşümüdür. Ancak imgeler mutlaka bir şeyin imgeleri olmalıdır; sadece kendi başlarına imge olamazlar. Aynadaki bir görüntüyü düşündüğünüzde, bu görüntünün aynada belirdiğini söyleyebilirsiniz; fakat görüntünün içeriği aynanın arkasında değildir, bambaşka bir yerde, aynadan tamamen bağımsız olarak varlık gösterir. Ayna neyi yansıttığıyla hiç ilgilenmez; her türlü şey aynada yansıtılabilir.
(3) Eğer düşünmenin bu anlamda tam olarak bir imgesel etkinlik olduğunu biliyorsak, şu soruyu sormalıyız: Düşüncelerimiz neyi tasvir eder? Elbette, geleneksel bilim bu konuda bize hiçbir şey söyleyemez; bu konuda yalnızca ruhbilim (spiritüel bilim) yardımcı olabilir. Düşünme, doğumdan önceki ya da ana rahmine düşmeden önceki tüm deneyimlerimizin bir tasviridir. Eğer doğumdan önce yaşamış olduğunuza emin değilseniz, düşünmeyi gerçek anlamda anlayamazsınız. Aynanın mekânsal nesneleri yansıtması gibi, şimdiki yaşamınız da ölüm ile yeni bir doğum arasındaki yaşamınızı yansıtır ve bu yansıma sizin imgesel düşünmenizdir.
Düşünce
Resim
Doğum Ölüm
Şekil 2: Düşünce
(4) Bu nedenle, bunu görsel olarak düşündüğünüzde, yaşamınızın seyrini doğum ve ölüm arasında, sağa ve sola sıkışmış olarak hayal etmelisiniz. Dahası, doğumunuzdan önceki düşünsel imgelerin sürekli olarak buna aktığını ve insan doğası tarafından yansıtıldığını hayal etmelisiniz. Bu şekilde, doğumdan önce ruhsal dünyada gerçekleştirdiğiniz etkinlik fiziksel bedeniniz tarafından yansıtıldığında, görsel düşünmeyi deneyimlemiş olursunuz. Yeterli sezgiye sahip olanlar için, düşüncenin kendisi doğum öncesi varoluşun kanıtıdır, çünkü bu varoluşun bir görüntüsüdür.
(5) Bu fikirleri öne sürerek, psikoloji ve pedagoji üzerine yazılmış eserlerde yer alan tanımlardan kendimizi kurtarabileceğimizi fark etmenizi istedim. Ayrıca, gerçek düşünmeyi ancak düşüncelerin doğum öncesi saf ruhsal dünyada ruhun faaliyetlerini yansıttığını bildiğimizde kavrayabileceğimizi fark etmenizi istiyorum. Düşünmeye dair diğer tüm tanımlar anlamsızdır, çünkü düşüncenin ne olduğunu bize anlatmazlar.
(6) Şimdi aynı şekilde irade kavramına dönmek istiyoruz.9 Normal bilinç için irade son derece kafa karıştırıcıdır. Psikologlar için irade, gerçek ve somut bir şey olmasına rağmen, aslında içeriği olmayan bir yapı olarak görülür. Psikologların iradeye atfettiği içeriklerin tamamı düşünceden türemiştir. Tek başına ele alındığında, iradenin gerçek bir içeriği yoktur. Ayrıca, iradeyi tanımlamak daha da zordur, çünkü somut bir içeriğe sahip değildir. Peki, irade gerçekten nedir? O, içimizdeki tohumdan başka bir şey değildir—ölümden sonra ruhsal gerçekliğimizin ne olacağını içinde barındıran bir çekirdektir. Yani, ölümden sonra ruhsal gerçekliğimizin ne olacağını hayal ederseniz ve bunu şimdiki anımızda içimizde bir tohum olarak düşünürseniz, iradeye ulaşmış olursunuz. Çizimimizde yaşamın seyri ölümle sonlanır, ancak irade bunun ötesine geçer.
Düşünce İrade
Resim Tohum
Doğum Ölüm
Şekil 3: Düşünce, irade, tohum
(7) Böylece, bir tarafta düşünmeyi, bunu doğum öncesi yaşamın bir resmi olarak kavramamız gerektiğini; diğer tarafta ise iradeyi, bunu ileride ortaya çıkacak bir tohum olarak kavramamız gerektiğini görmeliyiz. Tohum ile resim arasındaki farkı düşünün. Tohum, süper-gerçek bir şeydir, resim ise alt-gerçek bir şeydir. Tohum ancak ileride gerçek bir şeye dönüşecektir. İçinde, ileride gerçek olacak olanın özelliklerini taşır. Böylece irade, aslında çok ruhsal bir doğaya sahiptir. Schopenhauer bunu hissetti, ancak iradenin ölüm sonrası ruhsal dünyada gelişecek olan ruh-canın tohumu olduğunu fark edemedi.
(8) Ruh yaşamının, belli bir şekilde, resimsel düşünme ve tohum gibi irade olarak ikiye ayrıldığını görebilirsiniz. Resim ile tohum arasında bir sınır vardır. Bu sınır, fiziksel insan yaşamıdır; doğum öncesi varoluşu yansıtır ve böylece resimsel düşünceler yaratır, ancak iradenin olgunlaşmasını engelleyerek onu sürekli bir tohum olarak tutar. Bu nedenle sormalıyız: Burada hangi kuvvetler etkindir?
(9) Açıkça görülüyor ki insanlarda doğum öncesi gerçekliği yansıtan ve ölüm sonrası gerçekliğin filizlenmesini engelleyen belirli kuvvetler mevcut olmalıdır. Burada “Teozofi” adlı kitabımdaki en önemli psikolojik kavramlara geliyoruz: Antipati ve sempati yansımaları. Şu anda fiziksel dünyadayız çünkü artık ruhsal dünyada kalamazdık. (Bu, ilk dersle bağlantılıdır.) Fiziksel dünyada bulunduğumuz ölçüde, ruhsal olan her şeye karşı bir antipati geliştiriyoruz; böylece doğum öncesi ruhsal gerçekliği bilinçsiz bir antipati olarak yansıtırız. İçimizde antipati gücünü taşırız ve bunun aracılığıyla doğum öncesi deneyimi sıradan bir zihinsel resme dönüştürürüz. Sempati ise, iradenin ölüm sonrası varoluşumuza yayılmasına olan bağlantımızdır. Bu iki şeyin, sempati ve antipati, doğrudan bilincinde değiliz; ancak bilinçsizce içimizde yaşarlar. Bunlar, sempati ve antipati arasındaki sürekli ritmik etkileşimi temsil eden duygularımızdır.13
Düşünce İrade
Tohum
Antipati Sempati
Resim His
Şekil 4: Antipati, sempati
(10) Duygu dünyamız, sürekli bir etkileşim—sistol, diastol—sempati ve antipati arasındaki ritmik hareket olarak içimizde gelişir. Bu etkileşim sürekli olarak içimizde mevcuttur. Antipati bir yöne doğru ilerleyerek, ruhsal yaşamımızı sürekli olarak fikirler dünyasına dönüştürür. Sempati ise diğer yöne doğru ilerleyerek, ruhsal yaşamımızı irade eylemlerimize dönüştürür—ölüm sonrası ruhsal gerçekliğin tohumu haline getirir. İşte burada, ruhsal yaşamın gerçek bir anlayışına ulaşıyoruz: ruhsal yaşamın tohumunu, sempati ve antipati arasındaki ritim olarak yaratıyoruz.
(11) Antipati içinde neyi yansıtıyorsunuz? Doğumdan önce yaşadığınız tüm yaşamı, tüm dünyayı yansıtıyorsunuz. Bu öncelikle bilişsel bir karakter taşır. Dolayısıyla, doğum sonrası yaşamınızdaki bilişsel yetiniz, doğum öncesi hayatınızın ışığının yansımasıdır. Doğum öncesinde çok daha yüksek bir gerçeklik derecesine sahip olan biliş, antipati aracılığıyla bir görüntüye zayıflatılmış olur. Biliş, antipatiyle temas ettiğinde, bu etkileşim onu bir zihinsel resme dönüştürerek zayıflatır.
(12) Antipati yeterince güçlü olduğunda, oldukça özel bir şey meydana gelir. Doğum sonrası sıradan yaşamda, doğumdan önce içimizde kalan gücü kullanmadan görsel olarak düşünemezdik. Eğer bugün fiziksel bir varlık olarak kendinize şeyleri resimler halinde sunabiliyorsanız, bunu kendi gücünüzle değil, doğum öncesinden beri hâlâ etkin olan kuvvetle yapıyorsunuz. Bu kuvvetin döllenme ile birlikte faaliyetini sona erdirdiğini düşünebilirsiniz; ancak aslında etkin kalır ve biz, içimizde hâlâ ışığını yayan bu kuvveti kullanarak görsel düşünürüz. İçinizde, doğum öncesinden gelen canlı deneyimi sürekli olarak taşıyorsunuz, ancak onu yansıtacak güce sahipsiniz. Bu deneyim antipati ile karşılaşır. Eğer şimdi görsel olarak düşünüyorsanız, her resim antipati ile karşılaşır; ve antipati yeterince güçlü olduğunda, hafıza yaratılır. Böylece, hafıza, içimizde etkin olan antipatinin sonucundan başka bir şey değildir. İşte burada, duygusal antipatinin ayrım gözetmeyen yansıması ile hafızada algı etkinliğiyle gerçekleştirilen somut yansıma arasındaki bağlantıyı görebilirsiniz. Hafıza, yalnızca yükseltilmiş antipatidir. Düşüncelerinize o kadar büyük bir sempati duyuyorsanız ki onları "yutuyorsunuz", hafızaya sahip olamazsınız. Hafızaya yalnızca, düşüncelerinize karşı bir tür hoşnutsuzluk hissettiğinizde ve onları yansıtıp bilince getirmenizi sağlayan bir tepki oluştuğunda sahip olabilirsiniz. İşte bunların gerçekliği budur.
(13) Bütün bu süreci tamamladığınızda, bir şeyi tasvir ettiğinizde, onu hafızada yansıttığınızda ve bu resmi koruduğunuzda, kavram ortaya çıkar. Böylece, ruhsal etkinliğin bir tarafında, doğum öncesi yaşamımızla bağlantılı olan antipati bulunur.
(14) Şimdi diğer tarafı ele alalım: irade, ölüm sonrası yaşamın içimizdeki tohumu. İrade içimizde yaşar çünkü onunla sempati duyarız—ölümden sonra gelişecek olan bu tohumla sempati kurarız. Nasıl ki görsel düşünme antipatiye dayanıyorsa, irade de sempatiden beslenir. Eğer sempati yeterince güçlüyse—tıpkı düşüncelerin antipati aracılığıyla hafızaya dönüşmesi gibi—sempati aracılığıyla da hayal gücü yaratılır. Tam olarak hafızanın antipatiyle ortaya çıkması gibi, hayal gücü de sempatiden doğar. Eğer hayal gücünüz yeterince güçlüyse (ve normal yaşamda bu genellikle bilinçsiz olarak gerçekleşir), tüm varlığınızı, hatta duyularınızı içine alacak kadar yoğunlaşırsa, o zaman dış dünyayı kavramanızı sağlayan normal imgeleri edinmiş olursunuz. Tıpkı kavramların hafızadan doğması gibi, hayal gücünün ürettiği canlı resimler de duyusal algılarımızı oluşturur. Bunlar iradeden kaynaklanır.
(15) Psikolojide sıklıkla sürdürülen büyük bir hata, nesnelere baktığımızı, soyutlamalar yarattığımızı ve ardından bir görüntüye ulaştığımızı sanmaktır. Oysa durum böyle değildir. Örneğin, tebeşiri beyaz olarak algılamamız, iradenin bir ürünüdür—sempati ve hayal gücü aracılığıyla canlı bir görüntüye dönüşür. Buna karşılık, kavram oluşturma süreci tamamen farklı bir köken taşır, çünkü kavram hafızadan ortaya çıkar.
(16) Bu, ruhu tanımlar. İnsan doğasını kavrayamazsınız, eğer insanın sempatik ve antipatik yönleri arasındaki farkı anlamazsanız. Daha önce tarif ettiğim sempatik ve antipatik yönler, ölümden sonraki ruh dünyasında ortaya çıkar. Orada, sempati ve antipati örtüsüz bir şekilde bulunur.
(17) Az önce insan ruhunu tanımladım.20 Fiziksel düzlemde ruh, insan bedeni ile bağlantılıdır. Ruhla ilgili her şey, geçici beden içinde açığa çıkar. Bir tarafta, beden sinir sistemi aracılığıyla antipatiyi, hafızayı ve kavramları ifade eder. Doğum öncesi yaşam, insan bedeninde sinir sistemini düzenler. Doğum öncesi ruhsal deneyimler, insan bedeni üzerinde antipati, hafıza ve kavramlar aracılığıyla etkili olur ve sinirleri oluşturur. Sinirlerin doğru anlaşılması budur. Duyusal ve motor sinirler arasındaki ayrım hakkında yapılan tüm konuşmalar, daha önce de belirttiğim gibi, anlamsızdır.
(18) Benzer şekilde, irade, sempati, hayal gücü ve canlı imgeler, insan ile belirli bir ilişkide çalışır. Bu, tohum benzeri bir şeyle bağlantılıdır; bu yüzden, asla tam anlamıyla bir sonuca ulaşamaz, yaratıldığı anda dağılmalıdır. Bir filiz olarak kalmalı ve gelişimde çok ileri gitmemelidir; dolayısıyla, yaratıldığı anda yok olmalıdır. Burada insanla ilgili oldukça önemli bir noktaya geliyoruz. Bütün insanı anlamayı öğrenmelisiniz: ruh, can ve beden. İnsan içinde sürekli olarak ruhsal hale gelme eğiliminde olan bir şey oluşur. Ancak insanlar onu egosal bir biçimde o kadar çok severler ki, onu bedende tutmak isterler, bu yüzden asla ruhsal hale gelemez; yaşayan fiziksel bedenlerinin içinde çözülür. İçimizde maddesel bir şey vardır, ancak sürekli olarak maddesel durumdan ruhsal duruma kayma eğilimindedir. Onun ruhsal hale gelmesine izin vermeyiz, böylece ruhsal hale gelmek istediği anda onu yok ederiz. İşte bu, sinirlerin karşılığı olan kandır.
KAN
Biliş İrade
Antipati Sempati
Hafıza Hayal Gücü
Kavram Yaşayan Resimler
SİNİR
Şekil 5: Kan ve sinir
(19) Kan, gerçekten “çok özel bir sıvıdır”. Eğer onu insan bedeninden çıkarabilseydik ve başka fiziksel etkenler tarafından yok edilmeden kan olarak kalmasını sağlayabilseydik (ki bu, dünyasal koşullar altında mümkün değildir), bir ruh kasırgası gibi yukarı doğru dönerdi. Kanın yok edilmesi gereklidir ki biz onu ölümümüze kadar bedenimizde tutabilelim ve ruh olarak yükselmesine izin vermeyelim. Sürekli olarak kan yaratır ve yok ederiz—nefes alıp vererek bu döngüyü sürdürürüz.
(20) İçimizde kutupsal bir süreç vardır. Kan dolaşımına paralel seyreden süreçler, varlığımızı sürekli olarak ruhsal alana yönlendirme eğilimindedir. Motor sinirlerden normal şekilde bahsetmek anlamsızdır, çünkü motor sinirler aslında kan akışı olurdu. Kana karşıt olarak, tüm sinirler sürekli olarak ölmeye ve fiziksel olmaya programlanmıştır. Sinir yolları boyunca bulunan şeyler aslında salgılanmış materyallerdir. Sinirler aslında bir atık madde gibidir. Kan sürekli olarak daha ruhsal olmaya eğilim gösterirken, sinirler daha maddesel hale gelir. İşte bu kutuplaşmadır. Bu temel ilkeleri ilerleyen derslerde ele alacağız ve onları takip ettiğimizde, beden ve ruh sağlığını koruyacak şekilde eğitimi nasıl şekillendirebileceğimizi göreceğiz. Çocukları sağlıklı beden ve ruh için eğitmek yerine, ruh ve can çöküşüne hazırlamak büyük bir hata olur. Eğitimde başarısızlıkların büyük bir kısmı, birçok şeyin fark edilmemesinden kaynaklanmaktadır. Fizyologlar duyusal ve motor sinirlerden bahsettiklerinde gerçeğe ulaştıklarını sanıyorlar, ancak aslında kelimelerle oynuyorlar. Örneğin, bazı sinirlerin hasar görmesi nedeniyle insanların yürüyememesi üzerine “bacakları hareket ettiren motor sinirler felç oldu” diyorlar. Aslında, kişi kendi bacaklarını algılayamadığı için yürüyemez. Çağımız, bir dizi hata içinde kaybolmaya mahkûm olmuştur—ta ki biz bu hatalar üzerinde çalışarak özgür insanlar haline gelene kadar.
(22) Şimdi az önce söylediklerimi düşünün—insanın özünün ancak kozmos ile bağlantı içinde anlaşılabileceğini. Düşündüğümüzde, içimizde kozmos vardır. Doğmadan önce kozmostaydık ve o zaman yaşadığımız deneyimler şimdi içimizde yansıyor. Ölüm kapılarından geçtiğimizde yeniden kozmosta olacağız ve gelecekteki yaşamımız, irademizde gerçekleşen olaylar aracılığıyla tohum gibi ifade edilir. İçimizde bilinçsizce çalışan şeyler, kozmosta bilinçli olarak daha yüksek bir biliş düzeyinde işler.
(23) Bedenin ortaya çıkışında sempati ve antipati üç katmanlı bir biçimde kendini gösterir. Belirli bir anlamda, bedenimizde sempati ve antipatinin birbirine etki ettiği üç merkez vardır. İlk merkez, kan ve sinirlerin etkileşim içinde olduğu baş bölgesindedir—burada hafıza oluşur. Sinir aktivitesinin kesintiye uğradığı her yerde, bir boşluk vardır ve bu noktada sempati ile antipati etkileşime girer. Örneğin, böyle bir boşluk omurilikte, bir sinir arka boynuzlara doğru giderken, diğerinin ön boynuzlardan uzaklaşması sırasında bulunabilir. Başka bir boşluk ise sempatik sinirlerde gömülü olan gangliyonlarda mevcuttur. Biz, dışarıdan göründüğümüz kadar basit varlıklar değiliz. Organizmanın üç yerinde—başta, göğüste ve alt bedende—antipati ile sempati birbirine temas eder. Algılama ve irade süreçlerinde, duyusal bir sinirin motor sinire yönlendirilmesi gibi basit bir mekanizma yoktur; bunun yerine, beyinde ve omurilikte bir sinirden diğerine bir kıvılcım sıçrar ve böylece ruhumuza dokunur. Sinirlerin kesintiye uğradığı bu yerlerde, bedenimizde sempati ve antipatiyle bağlantılıyız. Aynı şekilde, gangliyonların sempatik sinir sistemine dönüşmesi sürecinde de bağlantılıyız.
(24) Deneyimlerimiz kozmos ile bağlantılıdır. Biz kozmosta devam edecek faaliyetleri geliştirirken, kozmos da içimizde antipati ve sempati faaliyetlerini sürekli olarak açığa çıkarır. Kendimizi insan olarak düşündüğümüzde, kendi varlığımızın kozmik sempatiler ve antipatilere bir sonuç olduğunu görürüz. Biz antipati geliştiririz ve kozmos bu antipatiyi bizimle birlikte besler. Biz sempati geliştiririz ve kozmos bunu bizimle birlikte büyütür.
(25) Fiziksel olarak göründüğümüzde, baş, göğüs ve karın sistemi (uzuvlar dahil) olarak açık bir şekilde bölünmüşüzdür. Ancak bu ayrı bölümlerin belirli bir sınırının olduğu sanrısına kapılmak, modern sistematik anlayışın bir yanılgısıdır. İnsanlar her bir bölümü kesin bir şekilde ayırmak isterler, ancak gerçeklik hakkında konuştuğumuzda bu mümkün değildir. Başımızda, esas olarak baş bölgesi bulunur, ancak aslında tüm varlığımızda baş mevcut olup sadece ön planda değildir. Nasıl ki başımızda belirli duyusal organlarımız varsa, aynı şekilde tüm bedenimizde de duyusal algılar vardır—örneğin, dokunma ve sıcaklık hissi. Sıcaklığı algıladığımızda, hepimiz “baş” oluruz. Başımızda esas olarak baş bölgesi baskındır, ancak geri kalan kısmımız da geçici olarak “baş” niteliği taşır. Aynı durum göğüs için de geçerlidir. Göğüs sistemimiz genel olarak göğüs olarak yapılandırılmıştır, ancak tüm bedenimizde göğüs etkisi mevcuttur. Başta, göğüse benzeyen şeyler ve ayrıca karın ve uzuvlara benzeyen bölümler vardır; bütün parçalar iç içe geçmiştir. Aynı durum karın bölgesi için de geçerlidir. Fizyologlar baş bölgesinin karın bölgesine benzer özellikler taşıdığını fark etmiştir. Beyin sinir sisteminin oldukça gelişmiş yapısı, çokça övündüğümüz dış kortekste değil, onun altında bulunur. Dış korteksin güzel yapısı aslında bir tür dejenerasyondur—beynin dış kısımları daha çok bir sindirim sistemi gibi davranır. İnsanlar beyin örtüsüyle özellikle gurur duymamalıdır; aslında karmaşık beynin daha sindirim odaklı bir beyne doğru dejenerasyonu gibidir. Beyin örtüsü, bilişle ilgili sinirlerin doğru şekilde beslenebilmesi için vardır. Beynimizin hayvan beyninden daha iyi gelişmiş olmasının nedeni, beyin sinirlerini daha iyi besleyebilmemizdir. Sadece bu şekilde—yani beyin sinirlerini hayvanlardan daha iyi besleyebilmemiz sayesinde—daha yüksek biliş düzeyimizi tam anlamıyla geliştirme olanağına sahibiz. Ancak, beyin ve sinir sistemi, gerçekte bilişle hiçbir şekilde bağlantılı değildir; bunlar yalnızca fiziksel organizmadaki bilişin dışavurumlarıdır.
(26) Göğüs bölgesini şimdilik göz ardı ederek sorabiliriz: Baş ile karın-uzuvlar arasındaki kutuplaşma neden var? Bunun nedeni, belirli bir noktada başın kozmos tarafından “nefes verilerek dışarıya çıkarılmış” olmasıdır. İnsan başı, kozmik antipati tarafından şekillendirilmiştir. Kozmos, insanın içinde bulunan bazı şeylerden o kadar “rahatsız olur” ki, onu dışarıya iter ve bu şekilde baş formu oluşur. İnsanlar, başlarında kozmosun bir temsilini taşırlar. Yuvarlak biçimli insan başı tam olarak böyle bir resimdir. Kozmik antipati, kendisinin dışında bir kozmos resmini yaratır—işte bu bizim başımızdır. Biz başımızı özgürlük organımız olarak kullanabiliriz, çünkü bu baş daha önce kozmostan dışlanmıştır. Başımızı, uzuvlarımızın kozmosta bütünleştiği şekilde kozmosla bütünleşmiş olarak düşünmek yanlıştır; çünkü uzuvlarımız cinsellikle bağlantılıdır ve kozmos onlarla sempati içinde olduğu gibi, başımızla antipati içindedir. Başımızdaki antipati, kozmostaki antipati ile çarpışır. Algılarımız, bizim antipatimizin kozmostaki antipati ile çarpışması sonucu ortaya çıkar. İnsan doğasının diğer tarafında gerçekleşen tüm iç yaşam, kozmosun uzuv sistemimizi sevgiyle, sempatik bir biçimde kucaklamasıyla ortaya çıkar.
(27) Böylece, insan bedeninin formu, insan ruhunun kozmostan nasıl yaratıldığının ve bu ayrılıktan sonra kozmostan ne aldığının bir dışavurumudur. Şeyleri bu şekilde gözlemlediğinizde, irade gelişimi ile düşünce gelişimi arasındaki muazzam farkı daha kolay görebilirsiniz. Eğer özellikle düşünce gelişimini vurgularsanız, aslında tüm insanı doğum öncesi yaşama geri yönlendirirsiniz. Çocukları yalnızca mantıksal düşünmeye dayalı olarak eğitirseniz, onların doğumdan önce tamamladıkları bir süreci kullanırsınız ve bu onlara zarar verir. Çocukların eğitimine çok fazla soyut kavram katmamalısınız; daha fazla görsel anlatımlar kullanmalısınız. Neden mi? Bu resimler, hayal gücü ve sempati aracılığıyla yönlendirilen canlı imgelerden oluşur. Kavramlar ise soyutlamalardır ve hafıza ve antipati üzerinden işlenirler. Bunlar doğum öncesi yaşamdan gelir. Çocuklara çok fazla soyut kavram verirseniz, onların karbondioksit oluşumuna ve vücutta kristalleşme sürecine—yani ölme sürecine—aşırı derecede odaklanmalarına neden olursunuz. Çocuklara mümkün olduğunca çok canlı resim verirseniz, onları imgeler aracılığıyla eğitirseniz, sürekli bir oksijen tutma ve gelişim sürecinin tohumlarını ekmiş olursunuz. Çünkü çocukları geleceğe, ölüm sonrası yaşama yönlendirmiş olursunuz. Öğretirken, belli bir anlamda, doğumdan önce yaşadığımız faaliyetleri yeniden ele alırız. Düşünmeyi, doğumdan önce yaşadığımız deneyimlere dayanan bir görsel etkinlik olarak görmeliyiz. Ruhsal güçler bize etki etmiş ve böylece doğum sonrası devam eden bir görsel etkinlik içimize ekilmiştir. Eğitimde çocuklara resimler sunduğumuzda, bu kozmik aktiviteyi yeniden canlandırmaya başlarız. Çocuklara resimler ekeriz ve bunları bedensel etkinliklerle beslediğimizde, tohumlara dönüşebilirler. Eğitmenler olarak, resimler aracılığıyla eylemde bulunma yeteneğimizi geliştirdikçe, sürekli olarak tüm insan üzerinde çalıştığımızı hissetmeliyiz—resimlerle çalıştığımızda insanın bütününde bir yankı yaratırız.
(28) Bunu kendi duygularımıza almamız gerekir; yani eğitim, doğum öncesi süpersensibl faaliyetlerin bir devamıdır. Bu anlayış eğitime gerekli kutsallığı verir.30 Bu olmadan eğitim mümkün değildir.
(29) Böylece, iki kavramsal sistem öğrenmiş olduk: biliş, antipati, hafıza, kavram—irade, sempati, hayal gücü, canlı imgeler. Bu iki sistem, uzmanlaşmış kullanımlarıyla eğitim uygulamalarımızı geliştirebilir.
